kalan/remaining

This work should be seen as an approach, a starting point for dialogue on the concepts of temporality and extinction. The project presents a visual and auditory fusion consisting of two different perspectives. A fragile architectural installation in communication with its surroundings, special photographs and objects, film, and slides resist disappearance or extinction, presenting themselves to the viewer as a fragile whole.

Fatih Karatekin transforms found footage films and photographs, as well as hospital records, into a visual experience using both digital methods and original projection and slide equipment. He re-experiences the material, which has come together by chance and has undergone natural deterioration, in order to trace the unknown. Records bearing traces of past eras now carry their own reality in new forms. Images that have partially disappeared have become documents of voids and losses, bringing their own aesthetics with them. The viewer confronts a kind of double extinction, facing the fact that recorded traces of life are being erased, and the material that constitutes its record is dissolving.

After a death, Coşkun Demirok constructs an anti-monument to his past. He interprets his personal loss, his own position, and the sense of emptiness he faces through the concepts of temporality, randomness, and meaninglessness, which are also his areas of interest as an artist. An installation made of building materials resembles a relic with some abandoned and forgotten objects left on it. Cutouts of photographs from his family album create extensions spread on the walls that seem to be shattered at any moment. His work, created using computer programs and natural sounds, is part of the acoustic dimension of the installation.

----

Bu çalışma geçicilik ve yokoluş kavramlarına bir yaklaşım, bir diyalog başlangıcı olarak görülmeli. Proje iki farklı bakıştan oluşan görsel ve işitsel bir alaşım sergiliyor. İçinde bulunduğu mekanla iletişim içinde çatma bir mimari yerleştirme, özel fotoğraflar ve nesneler, film ve dia üzerinden yok olana veya yok olmaya karşı direniyor, kendisini izleyiciye kırılgan bir bütün olarak sunuyor.

 

Fatih Karatekin buluntu film ve fotografları, hastane kayıtlarını hem dijital yöntemle, hem de orijinal projeksiyon ve dia aletleri kullanarak, görsel bir deneyime dönüştürüyor. Tesadüfi bir yöntemle biraraya getirdiği ve zamanla doğal bir bozuma uğramış malzemeyi, bilinmeyenin izini sürmek için yeniden deneyimliyor. Geçmiş dönemlerin izlerini taşıyan kayıtlar yeni halleriyle kendilerine özgü bir gerçeklik taşıyorlar. Yer yer yok olmuş görüntüler artık boşlukların ve kayıpların belgeleri haline geliyorlar, kendi estetiklerini de beraberlerinde getiriyorlar. İzleyici bir nev'i çifte yokoluşla, kayıt altına alınmış yaşam izlerinin silinmesi ve onun kaydını oluşturan malzemenin çözüme uğrayarak ortadan kalkması gerçeğiyle yüzleşiyor. 

 

Coşkun Demirok bir ölüm ardından, gecmişine yönelik bir anti-anıt inşa ediyor. Kişisel kayıbını, kendi konumunu, ardından karşı karşıya kaldığı boşluk duygusunu, sanatçı olarak ilgi alanı olan geçicilik, tesadüfilik ve anlamsızlık kavramları üzerinden yorumluyor. Yapı malzemelerinden oluşan bir yerleştirme, daha çok üzerine bırakılmış ve unutulmuş nesneler bulunan bir kalıntıyı andırıyor. Aile albümünden alıntı fotoğraf üzeri kağıt oymalar bu yerleştirmenin duvarlardaki her an parçalanabilir uzantılarını oluşturuyorlar.

Bilgisayar programı ve doğal seslerden yararlanarak yaptığı çalışma yerleştirmenin akustik boyutu olarak yer alıyor.

​